Mononukleoza, przez wielu nazywana chorobą pocałunków, jest groźną chorobą wirusową powodowaną przez wirus Epsteina-Barra. Mononukleozą nie jest łatwo się zarazić. Przenoszona jest najczęściej przez kontakt ze śliną osoby chorej. Nie trudno więc wywnioskować, że najłatwiej jest się nią zarazić poprzez pocałunek lub korzystanie ze wspólnych sztućców czy picie z jednej butelki, a także poprzez przetoczenie krwi lub przeszczep szpiku od osoby chorej.
Zarażenie mononukleozą początkowo nie daje objawów. Choroba ma długi okres wylęgania, od zarażenia do pierwszych objawów może upłynąć nawet 50 dni. Osoba, która raz przebyła tę chorobę, uzyskuje odporność na całe życie. Komórki wirusa pozostają w ślinie osoby chorej przez około pół roku po wyzdrowieniu, w tym czasie może dojść do zarażenia kolejnych osób.
Pierwsze objawy zarażenia to bóle głowy, zmniejszenie łaknienia, apatia i trudności z koncentracją. Objawy są więc niespecyficzne i łatwo je pomylić z grypą lub przemęczeniem. Kolejne oznaki to bóle gardła, głowy, bardzo wysoka gorączka. Najgroźniejsze objawy występują około 2-3 tygodnia choroby i jest to powiększenie śledziony (u dzieci może dojść nawet do pęknięcia) oraz wątroby. U dorosłych może pojawić się żółtaczka.
Pomimo tego, że mononukleoza jest chorobą ustępującą samoistnie, chory powinien być pod stałą opieką lekarza. Najczęściej podczas leczenia podawane są leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Często istnieje konieczność podawania środków zmniejszających obrzęki gardła i dróg oddechowych. Tylko w szczególnie ostrych przypadkach podaje się leki przeciwwirusowe.
Mononukleoza może powodować powikłania, dochodzi do nich jednak dość rzadko – w około 5% przypadków. Do najgroźniejszych powikłań zalicza się utrudnienia oddychania, pęknięcie śledziony, zapalenie wątroby, porażenie nerwów czaszkowych, padaczka i psychozy.
Nie ulega wątpliwości, że mononukleoza jest dość ciężką chorobą, w znacznym stopniu utrudniającą życie choremu, należy więc skupić się na profilaktyce i unikaniu zakażeń.
