Stwardnienie rozsiane to przewlekła, nieuleczalna choroba, powodująca zburzenia w funkcjonowaniu układu nerwowego. Dla wielu pacjentów informacja o zdiagnozowaniu u nich stwardnieniu rozsianym brzmi jak wyrok. Nie należy jednak tracić wiary. W wielu przypadkach rokowania są dobre i pozwalają mieć nadzieję na długie życie.
Stwardnienie rozsiane to choroba która dotyczy wielu osób – szacuje się, że w Polsce choruje na nią około 40000 osób. Najczęściej dotyka osoby młode, w wieku 20-30 lat. Statystycznie częściej chorują kobiety.
Choroba polega na uszkodzeniu osłonek mielinowych neuronów, co upośledza przekazywanie impulsów nerwowych.
Wczesne objawy, jakie daje stwardnienie rozsiane to niedowład kończyn, ubytki w polu widzenia, pogorszenie jakości widzenia, widzenie podwójne, zaburzenia czucia oraz koordynacji ruchowej. W kolejnych etapach choroby mogą pojawić się problemy z mówieniem, zaburzenia napięcia mięśniowego, problemy emocjonalne.
Najczęściej występująca postać choroby to stwardnienie rozsiane rzutowo- emisyjne, polegające na nagłym pojawianiu się objawów chorobowych, po długim, nawet kilkuletnim okresie bez objawów. Rzuty choroby często pojawiają się samoistnie, niewiele jest czynników, które mogą je wywołać.
W obecnych czasach medycyna nie zna sposobów leczenia stwardnienia rozsianego, które pozwalałoby na całkowite wyleczenie chorego. Istnieją natomiast liczne metody pozwalające na leczenie objawów choroby, znacząco zwiększające komfort życia. Dzięki odpowiedniemu leczeniu można znacznie złagodzić objawy oraz zahamować dalszy rozwój choroby. W celu poprawy kondycji ruchowej i komfortu życia zalecane jest stosowanie rehabilitacji, terapii logopedycznej i psychoterapii.
Chorzy na stwardnienie rozsiane mogą liczyć na szeroko pojętą pomoc ze strony współczesnej medycyny, metod leczenia jest wiele i pomimo tego, że nie wynaleziono jeszcze lekarstwa, które umożliwiłoby całkowity powrót do zdrowia, to nie należy tracić nadziei. Badania nad przyczynami i sposobami leczenia nadal trwają.
