Instytucje, które chyba w żadnym kraju nie są dochodowe, to na przykład publiczne szkoły, domy opieki społecznej, ośrodki kultury czy muzea. Muzea pobierają oczywiście opłaty od odwiedzających je ludzi, jednak muszą być to opłaty na tyle niskie, aby było na nie stać jak najszerszy krąg odbiorców, także tych niezamożnych – uczniów, studentów, emerytów, nauczycieli itp. Bez kultury, historii i tradycji naród przestaje istnieć i jest to prawda powszechnie uznawana. Dlatego też instytucje, których zadaniem jest pielęgnowanie i rozwijanie kultury narodowej utrzymywane są z państwowych środków, czyli z podatków ogółu społeczeństwa. Zdarzają się oczywiście muzea dochodowe, lecz są to placówki nastawione raczej na komercję i rozrywkę niż działalność edukacyjną i popularyzatorską. Jest to dylemat pojawiający się coraz częściej w świecie kultury. Polega on na znalezieniu odpowiedzi na pytanie: ile komercji, a ile misji? Czy jedno wyklucza drugie i czy zawsze tak jest? Czy wprowadzanie na siłę sztywnych zasad ekonomicznych w instytucjach kultury nie oznacza ich nieuniknionej degradacji?
