Jeśli ktoś jest osoba wierzącą, często słyszy o grzechach. Od najmłodszych lat wie, że nie można grzeszyć. Później z grzechów trzeba się spowiadać lub wyznać za nie żal – zależnie od wiary. A co to jest grzech tak właściwie? Grzech to coś złego, przewinienie słabsze lub poważniejsze przeciwko Bogu, drugiemu człowiekowi lub jakimś wartościom. To po prostu przekroczenie pewnych norm, czy to etycznych, czy też religijnych. Grzechem będzie więc zabójstwo, kłamstwo zwłaszcza w złej wierze, oszustwo, kradzież itd. W życiu religijnym grzechy oddalają ludzi od Boga, zwłaszcza w sytuacji, jeśli ktoś grzeszy z rozmysłem i tego w dodatku nie żałuje. Walka z grzechami to w życiu religijnym dążenie do poprawy i wyższych ideałów. W wierze katolickiej z grzechów trzeba się spowiadać. Jest to jeden z warunków otrzymania rozgrzeszenia, np. w celu przystąpienia do Komunii św., czy przyjęcia kolejnego sakramentu, jak bierzmowanie, czy ślub kościelny. Jednym z warunków otrzymania rozgrzeszenia jest szczery żal za grzechy oraz postanowienie poprawy. Człowiek jest przez wiele religii uważany za istotę słabą, której daleko do ideału. Nawet ci najlepsi grzeszą – można zgrzeszyć nawet myślą. Właściwie jest to dość przerażające. Religia straszy piekłem za grzechy. Wizje, jakie wynosimy z wielu źródeł właściwie powodują, że wielu ludzi nie wierzy, że może iść do nieba, skoro mogą grzeszyć nieświadomie i niechcący. Czy rozmawiamy wystarczająco o grzechach? chyba nie. bo to nie powinno być straszenie, a rozmowy i wyjaśnianie.
