Starożytni filozofowie pozostawili po sobie wiele recept na życie. Większość z ich nauk, opierających się na humanitaryzmie i umiłowaniu mądrości, Miom upływu wieków, pozostaje aktualna. Problem pojawia się jednak jeśli weźmiemy pod uwagę sytuację współczesnego człowieka. Starożytni, przed wiekami, nie mogli przewidzieć dzisiejszego kształtu świata i roli jaką zaczęły odgrywać media w naszym życiu. Dlatego też pojawiła się potrzeba wypracowania nowej filozofii. Do tej pory mieliśmy do czynienia z człowiekiem – podróżnikiem, tułaczem, który przez całe swoje życie poruszał się po tzw. „drzewie”. Tak umownie możemy nazwać model, według którego człowiek pnie się w górę, by u kresu życia osiągnąć swój własny, osobisty szczyt. Wybory życiowe przypominały kolejne rozgałęzienia – z raz wybranej drogi trudno zawrócić i przewartościować swój świat. Podróżnik mógł spokojnie przysiąść na rozwidleniu i dokładnie przemyśleć, którą z proponowanych ścieżek powinien obrać. Problem współczesnego człowieka polega na tym, że on sam pozostał wędrowcem, zmieniło się natomiast drzewo, wyznaczające jego ścieżki.
